Hemen nago: Matxete eta gau azul klee

Lehenengo post-a, ia hilik, ia hiltzorian geratu zen fastfatum honetatik.

Matxete, matxete batekin erditik ebaki bezala, erdi-erditik, bihotzetik, sentikor diren horien aurrean.

Eta bai hemen nago

Zenbat gauzetaz ohartzen den bat Matxete azul horretan, ixil, inor ez, astelehen urdin batean. Baina urdin-klee bat. Ez edonolako azula. Ruper, play it again, Ruper, surely it will be the last time since you disappeared in the shade, pilas tximist, oh bai.

Hemen nago, nonahi nago.

Eta zuetaz akordatu naiz, banan-bana, segundu batez, plaza horren bestalde horretan. Ez da kasualitatea izanen hutsik geratu izana. Bidazti deitu naute, eta nik esan diet ezetz, ni beti egon naizela hemen. Desagertu direnak, beraiek izan direla. ‘Denbora asko daramazu kanpoan…’ #wtf!

Belauntzirik gabe ibiltzen da gaur bat, ez belauntzi eta haizerik, eta sosegurik ez.

Hurrengo egunean, Florida parkean bueltak ematen, bat, bi, hiru…Gasteiz, izen ederra. Vitoria horripilantea, izatekotan.

Zenbat buelta gehiago eman behar, Floridako parkeko horretan, Kutxi-gora-eta-gutxi-behera. Matxete, Kutxi…azul klee-a ebakitzeko ahizto, kutxilo, matxete, eta enparau, ez dira lain gaurkoa mozteko. Gaurkoa ez. Gaurkoa neretzeko da soilik. Ohartzeko, dena hagitz nimiñoa dela, ustez tamainakoa ziren memoriak, Matxete plazan sartu daitezke, kaxa txiki bat izango balitz bezala. Eta denak hor barruan sartu zaituztet gaur azul klee horretan.

Oñati-Gasteiz, Lemington Spa-Birmingham…

Oinez hemeki Kutxin sartu, taberna erdiak itxita, igogailua hartu, ‘betiko’ kuadrila kañak hartzen…oinez gora, haizea badabil, haize leuna, haize…pisurik gabekoa, solid air.

Eta hemen nago.

Zuek ez zaudete.

Eta ni jada joan egin naiz…gau azul klee honek eraman nau, bere mantuan Malachitera, Zelanda Berrira edo….gertu

Hemen nago, nengoen, eta egonen naiz

 

 

The National-eko bateria izan nahiko nuke (ikustezin baina erritmiko)

Atzo London.
Kalean goizez, turista anitz, tourism out? (there)
Bitartean, taupadak, pum pum pum

Urrutitik (eta gertutik ere ez) ulertzen ez den koordenada geografiko zentral hauetatik, exit-aren b bertsioa.

Bitartean, ikustezin, baina aldi berean, ilunpetan, betaurrekoen azpian, erritmoa zertzelatuak zizelkatzen dituen bateriajolea.

Ia ikustezin, ia.
Baina pum pum pum

Idazle eta musikarien kamixa beltzaren beste alde honetan, tronpetak, esperantzaren tronpetak, ilunpetik, eguzkipean, zuk utzi duzun eguzpetik, idazten.

3:32, eta dena aldatzen da, erritmo berberaz, tronpetak tututu, eta ez da ezer geratzen, eta ez dena geratzen da huts. Eta inor ez da errudun, eta ez dago ezer, eta huts geratzen da. Eta irabazi dugu.

Bitartean, no guilty party, we got nothing, nothing left to say.

Pum pum pum
Pum

Kontxako hondartza, oasi handi bat bihurtu duen bateriajole ikustezinak, Mr Bryan Devendorf-ek.

Nothing left to say.

Pum

Water boys-ak itsasora bueltatu zirenekoaz

Itsasora gerturatu nintzen berriro
Ama ondoan nuen
Itsaso zabala
baina aldi berean altura handiegikoa
urrunera begiratzeko

Fisherman’s blues
haizearekin xuxurlatzen belarrira
atzean gelditzen dira
hutsak ziren kutxa oteizianoak
paseo berriko kresalarekin batera
herdoilduak

Itsaso beti itsaso
barreiatuz
gu
barreiatuz
ni
hiri batetik bestera
itsaso amaigabe bat bezala
begietatik begietara
ez gara berriro amoranteak izango
ez
hori bukatua dago

Begietara begiratzen dizut zuzenean
itsasoaren olatuekin gora eta behera
jolastuko dut
aldi berean
parean
denbora galduarazi egiten dutenak daudenean
ahantzi
ez du merezi

Salto egin
salto egin itsasoaren sakonera
uraren mutiko izanik
salto egingo duena
salto egin duena jada

Itsasora bueltatuz berriro
betiko

‘Stear clear of closing loops, please’

Badakizue zer den bukle bat?
Errepikatzen den hari singlez ehundutako jarraipena.

Edo, korrikaldi batetarako egokiena den traiektoria.
Edo, kantu batetarako, atzerapenik gabe, biribilketa melodiko belunezkoa.

Hau da bukle bat, loop.
Baita ere, apika, telefonoa hartzera zoazen une garratz horiek, markatu, ez markatu, mihiaren puntan duzuna esan, edo ez esan.
Gorrotagarria zaizun oroitzapen hori, edo hipokresiazko kafe mikatz belztuarekin hartzen den hori bera.

Bizitza bukle puta ba da.
Labexomorro, igitai eta karakolentzako egokitzen ez dena. hain zuzen ere.
Stear clear of the closing…

Bukleak, kolekzionatzeari ekingo banio?
Agian, horrela, abiapuntura iritsiko nintzateke inoiz.

Lehenengo nota, noiz hasten den, eta nolakoa zen, errekonozitzeko ezpada ere.

Bideari jarraitzeko, buklearen logikarekin elkar-bizi behar denaren sasoi honetan.

Bildurtiak, ausarten bidearen loop-aren shortcut-etan engainatzen saiatuarren, beraien lubakietan jokoz kanpo zas! harrapatzen ditugun garaoitan.

Stear clear of closing loops, please

’40’

Men at forty
Learn to close softly
The doors to rooms will not be
Coming back to. 

At rest on a stair landing,
They feel it
Moving beneath them now like the deck of a ship,
Though the swell is gentle. 

And deep in mirrors
They rediscover
The faces
The face of the boy as he practices trying
His father´s tie there in secret. 

And the face of that father,
Still warm with the mystery of lather.
They are more fathers than sons themselves now.
Something is filling them, something

That is like the twilight sound
Of the crickets, inmense, 
Filling the woods at the foot of the slope
Behind their mortgaged houses. 

Donald Justice (1967)