Ez dago lapurtua ez den muxurik… okupatu ezin daitekeen etxerik (hori baino plazer handigoa bezalakorik).
Mark Eitzel – Why Are You With Me Larunbatik ez dagoen bezala 4pm-tik aurrera erlojuak geratzen ez diren arratsalderik. Londonen erlojuen orratzak erortzerik ez diren Daliren ordulari ero istrioniko bihurtzen ez direnik. Parke arras huts bezain atenporalik. Amildegirik. Zure ametsen oroimenean galtzen ez naizen larunbatik. Lapurretarako beste tarte hobeagorik pentsatzen ez dudan unerik. Nebulosoak diren Joanna Newsom-en harpaz ferekatutzen dituen kantuen lurralde magikoagorik. Bihurria izateko jaio ez den umerik. Gauik. Metroko zuloetan sartu, eta zure zai etenik gabe egoten ez naizen ordurik. Orduak, eta minutuak…axolagabeturik. Inoiz ailegatuko ez den ordua iritsiko ez denik. Eguzkiak aurpegian eman, begiak itxi, eta behebarru batean exeritzerik. Lapurretarik, zurekin gabe egitea pentsatzen ez dudan gaueko krimen beltz destripatzaileagorik, muxu horiek gozatuko ez dituenik. Une batez, okupatutako etxea «okupa kopon» lez euforiaz ospatuko ez duenik. Gurea jada ez den etxerik gaua den gure okupazio iraultzaileagorik eta inorrena, jada inorrena, ez den muxurik. Begiak ireki eta bankutik altxa eta oinez hasiko ez denik Londonetik. — Bi kale beheragotik: Shoreditch, zure izena, ahazterik
Yesterday I listened Glen in Rough Trade Records, Brick Lane, West London. We talked. He signed in my notebook. We talked about «our» place, his place…that I started using without knowing him. Yesterday we discovered why we have been singing in this place, grafton and my arcade market.
The Frames – Say It To Me Now Fitzcarraldo you go fast. Fitzcarraldo, you «Sing it out…fill the street with your voice, your light…BigLove».
Scratching at the surface now And I’m trying hard to work it out And so much has gone misunderstood This mystery only leads to doubt And I’m looking for a sign
In this dark uneasy time
So if you have something to say Say it to me now
And I’m not trying to pass the buck I’m just trying to get a better look And I’m wondering how it feels for you Now that the shoe is on the other foot And I didn’t understand When you reached down to take my hand
And if you have something to say You’d better say it now
Cause this is what you’ve waited for A chance to even up the score And as these shadows fall on me now I will somehow
Cause I’m clearing up this wreckage Lord And there’s more than you’ve ever seen before
Gauan ura ez da mugitzen. Ez da mugitzen kaleen arteko soinu ia nimino horien tartean, dagoen gure ohean. Gure ozeano urdinean. Izarrak ia ikusezin eta ilargia zelatari gauero oheratzen garan ozeano zabal eta urdin, azula. U2 – The Ocean
Ozeno horretan buzeatzen hasten gara. Umea oheratu da. Zaratarik ez da auzunean. Auzokideak, auzokide lehialak dira. Umea ez esnatzeko, ez dute zaratarik ateratzen. Ez da ekaitzik. Gau urdina. Ozeno urdinean.
Biharamunean esnatu, jeiki, kafe makina ixotu, kafea borborka, odola zainetatik, eta beste egun bat, ozeno urdinetik esnatu berritan. Eta eguna hasten da, eguna gu gabe. U2 – A Day Without Me
Busak, jendea, kiosko berripaper saltzailea, hirugarren pisuko Mari Karmen-en eguraldiaren komentarixua,…dena bere horretan da, egunero goizero.
Egun bat gehiago. Gu gabe. Edo gu gara jada eguna, esnatu berri den, ozeano urdinaren altzotik esnatu berri dena. Gu gara. Ftf.
Sometimes you have to take the road, in a blue sky day, and drive just drive. Then, you will meet James, once more. Nothing changes. Your irish friend. Always James Early. And then, you would meet again Eef Barzelay. That man, that singer, you listened one day with the writer Harkaitz Cano in DonostiaCity one wednesday evening at 10pm. In a city that nothing never happens after 10pm, we found and listened a trombone while Mr. Eef Barzelay smoked his cigarette in the half moon night in this city, the one I am writing down these lines. And from that night, something happened, specially something grew up in our stomach. Something that was increasing in size and shape. Something that we could not explain. Now, every wednesday night after 10pm we still listened this trombone from Egia neighbourhood. We´ll travel to any venue and we listen «Simple Man» song. And since then, we just r not the same. And we all will become «Mike Kalinsky». —————————— We found James in the Plaza de España in Zaragoza. Some good beers and wines. Plaza de España? «Q paza tio» Good time, good memories. Two seconds and as always. Always broths. ——————————
Got to «Lightbulbs Can» (La lata de las bombillas) venue. And we bumped into Eef Barzelay. Nice talking. There the gig. ——————————— Bukatzeko aitorpena: Orain etxean. Bueltan. Jendea eta supermerkatuak. Jende normala eta supermerkatuetako marka zuriko produktuak apaletan. Eta gure barrunbeetan, Eef-ekin erre genuen zigarro hori, kalean, kanpoan, algaratik kanpo. Nashville-eko istoriak, West-eko nere ikuspuntu eta reskatatuko zenbait pasarte, hiriak, hiriak eta hiriak. Musikari single, adin bereko, eta agian, mundua ikusteko moduaz mintzatzea polita suertatu zen. Argigarria. Orain etxean. Diska belarrietan. Izaro, 2 urteko ume txikia esnatu ez dezadan, iphone-eko headphone high-quality hauetatik, «Born A Man» kantua entzuten. Ederra. Ederra barruraino ederra. Jaiotzearen inozentzi berberarekin. Ederra. Eskertu zidan bai, Eef-ek, «Me No» algaraka eskatzea.
What a pleassure. C u again Eef. C u really soon James. My broth. FasTFatum (igor calzada) & James Early. — ftf.
Ps: Datorren apirilaren 24an, Bilboko Kafe Antzokian, asko txalotuko zenutela iragarri nion Eef eta beste bi kideei, Declan eta drummer-rari. Ea ba, egin ezazue, bederen, nere ausentzia ez dezaten nabari. Ezinezkoa joatea izango zaidan kontzertua bestalde, South Galian egonen naiz une hotan. ————————– Oraingoz, sinisten ez dugunok, bai ezertan ere ez, sinisten ez dugunok, gu sinismengabeak, guretzeko geratzen zaigun gauza bakarra: «Pray, for the Non Believer» Clem Snide – Pray
Ez nintzen ni. Bestea (diot). Eguzki errainuen azpian izozten zioan bankua bihurtzen ari nintzen ni. Insensiblea mundua (pentsatzen nuen nik). Ah bai, insensiblea diot orain. Eta kantuak dioen bezala, «jendeak ez du pentsatzen ezertan soilik bakarrik sendatzen diren zainetan» (Elurra Zaurien Gainean). Eta hala da. Kantauriko eguzki «epel» honek utz diezaiola lekua, pazifikoaren soseguari. Errezena, ez delako betiko onena. Eta hau benetakoa, tripen korapiloa bezala. Eta hori estaltzen duenik bada, bakarrik sendatzen diren zainak bezala. Eta hurrengorarte. Bejondeizuela. Zuen kalte. Baina hori bide zailagoa da. Ba ni oraingoz bankuan geratzen naiz. Izoztuan. Eguzkiak epelduko duen, banku izoztuan. Hemen edo han. (Hori da gutxienekoa). C u. ftf.
