Heroin: Belunezko underground-ean

Heroin,
Lou Reed-en ezpainetan,
Lower East Side-eko etxe gentrifikatuak,
The Galaxy eta Wild Side-etik ibiltzen ginen egun galduak,
Baina kontuz Lou-rekin, ezpaidaki nora doan

Saiatuko dela dio,
baina egun batzuk
beste batzuk baino hobeak direla ezin ukatu
gaur ez da egun ona

The Velvet Underground

Heroin,
zainetatik sartzeko eguna duzu.
Telefonoak kaiolatu
eta telefonoko kabletik beste egiteko eguna.

Baina aldi berean,
korrika egiteko eguna,
aurreruntz erortzeko eguna
beste behin ere,
galdetegiak apurtzeko,
mila zatitan txikitzeko eguna duzu,
kantu eta poemekin
galdetegiak egiteko.
Galdetegiekin koktel molotov-ak egiteko eguna.

Ez dakiguna erantzuteko galdetegiak erretzeko eguna,
pertsona berdinekin ez egoteko aukerak suntsitzeko eguna.

Berriro konfidantza ez eraikitzeko galdetegiak diseinatzeko tenorea duzu.
Zintzilikatzeko,
hitzak kodetzeko,
telefonoak kaiolatzeko,
entzungo ez ditugun ahotsak,
entzun nahi ez ditugun berbak,
dorretik botatzeko eguna duzu.

Bibolin herdoilduen egunak,
alde basati,
wild side,
horietan ibiltzeko eguna,
ziztatua,
zaldi eroak trostan bezala,
eromenaren gaindosiz,
Lou Reed-en ahots mortuarekin
funanbulistarena egiteko gauez kaleetan,
betirako telefonoak itzali
eta munduarekin bakeak egiteko eguna.

Txutea hartzeko eguna,
ez atzera begiratzeko,
dorrera igo,
eta goitik botatzeko eguna,
minik egiten ez duen erorketa,
jaja
erorketa librea (baita).

Eta Jainkoak badaki
badaki

Thanks God.
I guess I just do not know.
Thanks God.
I guess I just do not know.

Puta ideik ez dugula
galdetegiak eginarren
underground-a
belunez AHT bihurtu denean,
gugana
neregana
zugana

Belunez laztanduko zaituen underground-a
ateak itxi eta hori gertatu ostean
betirako itxiko zaizun eguna

Minik sentitzen ez duguna
ziztada
heroin

Thanks God.
belunezko odola
jada buruan
ez zait axola
ziztu bizian
ez zait axola
belunezko underground-ean

I guess I just do not know.

Ftf.

Canço Ingravida

Tramontanara goaz.
Eta Catalunya-k bozkatu du.
#9N
Haizea harrotu da.
Kaleen zirrikituetatik, gizabanakoak, atera dira.
Lehioen atzeetan, zelatari besteak begira.
Giro ingrabidoa.
Kantu ingrabidoa.
Catalonia

Catalunya-ko kostara goaz, haize mediterranear harrotua. Harrotzen zaigun sentipena bezala, oldartzeko, periferiatik abiatzen haiz tramontanoa, zentrua ekiditen, zentrua kolpatzen. Zentru orojakile bezain ezjakina.

Cadaques-etik L’ampurdarako bidai hori bezain ingrabidoa.
Ikutzen eta pisurik ez duen airea giroan. Zu eta nere pisua, izatearen garrantziaz, izateko gogoaz, esan eta bizitzearen eguneroko borrokaz.

Pandora kaxaren lazoa ireki den moduan, barruko oihu eta intzirio guztiekin.

Bagoaz karreteratik, eguzkia lagun, ertzeko bidetik.

Ertzeko Estatuaren periferikoatik irristatuz bezala, Ingrabidotasunez.

Likidotasun manipulagarria. Gertakarien arima ezabarazten saiatzen diren tagigrafoak. Kalean sortu gara eta kalean ezagutu ginen. Eta kalea izango da gure erresuma.

Hizkuntzaren ingrabitosunez hitzegingo dizut ‘benvolgut’.

Si vols que et digui la veritat el que penso, apaga la llum i tanca els ulls en aquesta atmosfera ingràvida a la que tu i jo creiem en solitari, i que els que ens volen convèncer ja no compten. Som ingràvids. I Ens anem.

Quimi Portet – Cançó ingravida

Belarrira xuxurlatuko dizkizut, zenbakiak, deitu ahal izan dezazun. Numeroak aldatuak, erokeriak egiten dituen eroa eta umekeriak egiten dituen umearen moduan. Aire ingrabidoan bizi den gizakiaren moduan. Ezertan ez, maitasunez hil eta maitasunez erahila izan den arimaren moduan.

Baina lasai, ingrabidotasunak egingo gaitu indartsuago. Muxu bat ematea bezala izango da etorkizuna. Likidotasunetik ingrabidotasunera egingo dugu jauzia. Hatzaparrekin eskuratu ezin dugun hori, ingrabidotasunez lortuko dugu aurrena. Gure barruan, guretzako lortzen.

Jende andana ikusi izan dut kaleetan. Emozioen betekadekin ia zorabiaturik hil den hori. Ezpadidazu sinisten, begiratu ingurura; ez entzun erregeak dioena. Erotu egin da itxukeriz, galdua dago, inperioa ere.

Hegoak ireki eta kantua paperetik ebaporatzen utz ezazu. Hori bakarrik egin behar duzu.

Ingrabitateak gainontzeko guztia egingo du.

Ez ahaztu begiak irekiak edukitzearekin, eta hor aurrean, jende multzo andana, ingrabidoa den masa hori, maparen gainetik lebitatzen dagoela ohartuko zara.

Kaxa ireki da, Pandora ingrabidoa bihurtu da.
Ez dago ezer egiterik.
Itxoin, besterik ez eta begietara begira egon, hadi.

Lurruntzen ari den eta dagoenako ingrabido bihurtu den guzti horren forma hartu hala, zeruan mapa handi bat irudikatzen joateko. Esistitzen ez den mapa alegia, airean bakarrik modu ingrabidoan esistitzen dena. Gure buruetan beti egon dena, gorriz zirriborratua. Atzera bueltarik ez duena bestalde. Tramontanatik eratu den abesti ingrabido hau bezala. Goruntz goruntz goruntz, ikustezin, baina goruntz.

Ftf.
//

Erbiarena

erbiarena

Erbiarena (vs Trikuarena):

Esnatu dena ez da trikua, erbia da.
Ezagutzen ditu kotxearen argiak, bai eta errepideak.
Ezagutzen ditu hiztegiak eta hitz guztiak ekartzen ditu gogora (baina soilik beharrezkoa denean).
Trikua ei da maitagarri, pausatu eta animalia motela.
Baina nik erbiak nahiago ditut.
Erbiak, inork ez ditu ezagutzen.
Korrika ibili behar dute, inork harrapa ez ditzan.
Otsoen lagunak dira, nahiz eta otsoa harrapakaria izan.
Trikua hain da naive-a. Hain da idazle naive-entzako egokia den animalia fetitxea. Baina ez da erreala.
Durangoko Azoka
n liburu naive eta axaleko bat nahi duten familia monovolumen-style-eko
uniformizatu horien moduko animalia protagonista de trikua.
Baina oso urrun dago,
karretera,
gaua,
otso,
injustizia
eta
humilazioaren
istorio errealetatik.

Erbia aldiz baso ilunetatik atera da.
Korrika ibiltzea beste neurririk ez du, gainbizitzeko.
Ez da naive edo super-animalia.
Animalia arrunta da.
Otsoa onartzen duena, otsoaren laguna eta otsoaren beldur bizi dena.
Baina errespetuz.

Erbia basatia da.
Basapiztiekin bizi dena.
Duina eta leiala.

Ps:
Ohartu gabe, umetan oroitzen dut, erbiak ‘ehizatzeko’ konpetizio
naturala zegoen, etxeratzean, karretera komarkal luze horretan. Argiak
piztuta, salto egiten zuten erbiek gurpiletara. Beraien patua, gurpilen
azpian bilatzen zuten animali basatiak ziren. Abuelaren eltzean bukatzen
zuten hoietxek hurrengo goizean.
Gauerokoan, azala kentzen zion abuelak,
eta zintzilik jartzen zituen sukaldean odoletan. Orduan ez zitzaidan
higuingarria suertatzen. Ekosistema bateko kate-maila bat zen. Nere abuelaren
eltzearena.
Eta loak hartu ezinik nengoenean, esaten zidan
abuelak: ‘I., tu cuenta cuantas liebres has visto hoy cuando veníamos
de Baltanás’
. Eta funtzionatzen zuen. Erbi saltarinak batetik bestera
ibiltzen ziren nere ohearen ertz batetik bestera. Behean, sukaldean,
etxean zegoen erbi bakarra, odoleztatzen ari zen bitartean. Bihar
eguerdiko hamaiketakoa izango zena, baratxuri, tipul eta tomilloaren
artean.

Baina duina zen beraien patua konfirmatzen zuen eltzean bukatzeko gertakaria.
Erreala zen.
Benetakoa.

[Egunak argi, Gauak ilun kantatzen du erbiak, hor urrutian:

Baditun zenbait egun, ehun urte, mila zazpirehun mende,

ezaguna dela ikusten, nora joan haiz, adixkidia?

Karta egidan jakiteko, zer moduz haizen, nolako fortuna, izan dunan]

Bere adixkide otsoari ari zaio.

Ruper Ordorika – Egunak Argi, Gauak Ilun

Trikuaren istorioa aldiz naive eta azalekoa da. Triku arrogante eta jainkotua. Lagunik gabeko animalia, handiki eta harroputz, ahuldade ustezko baten kotoien arteko irudi batean bildua, trikua. Bestalde, erbia duintasunez hiltzen da. Humilaziorik gabeko duintasunez. Bazekien non bukatuko zuen. Ez
zuen istoria berezirik sortu behar, ez dakit ze idazle argigarriren
irudimenean.

Euskal Herrian triku asko ei dago. Jakin badakite kotxeak noiz etorriko eta zer egin behar duten beste trikuek ere. Baina trikuek, erbiak trikuekin nahasten dituzte. Ez dira fido, ez baitira puroak. Trikuak ez direlako sinpleki. Beraiek baitira umeen istorio kuttun eta naive guztien protagonista. Eta erbiak? Zeinek ezagutzen ditu erbiak?

Baina triku asko egotea ez da txarra. Onartezina dena zera da trikuak, trikulandia bat bakarrik bat egin nahi izatea. Erbirik gabe trikuak akabatuak daude, baina beraiek ez dakite. Eta hori onartu eta balioan jarri baino, frankotiradore bihurtzen dira trikuak. Beraien itxura naive-a guztiz eraldatuz, orratzak ateratzen dituzte, bola baten moduan uzkurtzen direnean. Trikuak gor, itsu eta mutu bihurtzen dira. Eta erbien kontra egiten dute. Horregatik:

Kaletik zoazela ez duzu erbirik ere antzematen. Zer dira untxiak? ‘Ez erbiak dira’ esango dizu bakarren batek agian, akaso.

Garai batean erbiak liluratuta bizi ziren erleekin. Baina gero ohartu ziren espejismo bat besterik ez zela. Erleak joan eta etorrian ibiltzen dira, ez dute egonkortasunik. Erleak ziren erbien lagun bakar, baina ez ziren benetakoak.

Erbi denak desagertzen diren egunean, trikua galdua egongo da; ez du etsairik izanen. Eta trikuaren lagun onena beharko luke erbia. Baina, trikua ahula da, narzizista hutsa da. Erleak…ezin fida beraietaz.

Beraz, nere osaba Alfredoren kotxeko gurpilen azpian edo otsoari hala espreski eskatuta, akabatuta desagertuko ei da betiko azken erbia.

Eta azkenik, modu batean nahiz bestean, abuelaren eltzean amaituko baita azken erbiaren bizitza ere. Ez da bukaera txarra gero.

Eta guzti honegatik, beti gustatuko zaizkit beti gehiago erbiak eta…

agian horregatik izango da

#Erbiarena den korrikaldiekin

erbi bihurtzen ari ote naizela?