Now a photograph of you beside me.
Entzuten nuen, eta begiratzen nuen, nere mesanotxeko lanpara piztu aurretik:
Lorelei.
Eta neretzako Lorelei, guzti hori zen.
Neska baten izena.
Maite zenuen izen hori, gauetan, ohera joan aurretik, argia itzali aurretik, kantu horrekin oheratu, eta gogoan zenuen izena, Lorelei.
Bai eta hain gustora hartzen ziren eta diren apar zuridun edari beltz potolo horiek.
Orain argazki batekin geratzen naiz.
Aurrera begiratzeko, bihar trenean igotzen naizenean, nere begiradarekin aurkituko dudan hori.
The Pogues – Lorelei
Lorelei, beti nere bagoian, beti nere mesanotxean.
London, Liverpool edo Limerick,
L L L…eta Lorelei.
Eta fotoa ikusi eta gero,
berriro aterako naiz, Lorelei,
zure bila Lorelei,
adreilu gorri, red bricks in the saturday blue sky afternoon,
I will be there, waiting for you Lorelei.
Nere ama irudikatuko dut sukaldean gabonetan gure zai egongo baita,
The Pogues – Lullaby Of London
gaueroko hori kantatzen.
Gaueroko kantu hori, ume-kantua.
Guretzat.
Eta hau izango da, gaur Thanksgiving delako,
eta gaur ere eskertzeko dudalako,
eta ez debotoa naizelako,
bestela ere,
eskertzen dudalako ondo eginak,
bideak irekitzea,
batzuk ixten saiatzen badira ere.
Eta batipat
Lorelei
ez dutelako lortu
zugan sinisteari uztea, Lorelei, forever.
Thousands are sailing
eta nik ere jarraituko dut roaming
The Pogues – Thousands Are Sailing
itsasoan hondoratuta bukatu arte, azkeneko portura iritsi arte,
azken poema zure begietan ikaztu arte.
Zure begietako zurian,
betirako hondoratuz, Lorelei,
zure begietako zurian,
atseden.
The Pogues – Down All The Days
(Eta type-writing jarraituko dut gauerako, down all the days.
The days are going to go forward,
we are going to be strangers,
we all supported Glasgow Rangers,
I will remenber about you,
about the way you tend to talk to me,
the way you refered about me,
and now,
down all the days,
Lorelei,
I am down all the days.)
Ftf.